Officieel: wetenschappers zoeken naar een mysterieuze vijfde kracht in het universum

Blijven de grootse raadsels van het universum ons telkens weer te slim af? Ondanks de taaie inspanningen van wetenschappers over de hele wereld, lijken de natuurwetten soms net zo onwrikbaar als de vaste gewoonte van je buurman om op maandagochtend vroeg te klussen. Of het nu gaat om het piepkleine kwantumrijk of de uitgestrekte kosmos, één vraag laat de mensheid niet los: zijn er méér krachten dan we tot nu toe kenden?

De vier bekende krachten en het harde hoofd van de wetenschap

Al ruim een eeuw houden twee grootheden de wacht in de moderne natuurkunde: de algemene relativiteitstheorie (voor het oneindig grote) en het standaardmodel van de deeltjesfysica (voor het oneindig kleine). Einstein charmeerde de wereld met zijn uitleg van de zwaartekracht – niet als mysterieuze trekkracht, maar als vervorming van ruimte en tijd. Het standaardmodel, daarentegen, bakent drie andere mysteries af: elektromagnetisme, de zwakke interactie en de sterke interactie.

• Zwaartekracht – verantwoordelijk voor het naar beneden vallen van appels én het draaien van planeten om sterren (en dankzij Einstein weten we dat het feitelijk een kromming van het ruimtetijd is).
• Elektromagnetisme – de kracht achter alles wat knettert, lichtgeeft of in je haar blijft plakken.
• Zwakke interactie – verklaart onder andere radioactief verval, voor wie van een beetje spanning houdt.
• Sterke interactie – lijmt de kerndeeltjes stevig aan elkaar.

Ondanks verwoede pogingen om gaten in deze theorieën te schieten, blijven beide stevig overeind. De ware heilige graal (voor wie de Indiana Jones-hoed al heeft opgezet): de vier krachten in één allesverklarende theorie vangen! Maar ja, welke kant kun je dan op kijken?

Op zoek naar het onbekende: dromen van een vijfde kracht

Voor wie zich niet laat afschrikken door platgetreden paden (of vierdimensionale beperkingen), zijn er aanwijzingen voor méér. Sommigen suggereren het bestaan van een vijfde kracht. Volgens bepaalde inzichten – waaronder oude channelings van Kryeon via Lee Carroll in de VS – zou deze vijfde kracht de galactische centra in balans brengen, als een kosmische wipwap van plus en min, met aan beide kanten mysterieuze koepels rond het schijfvormige middelpunt.

• Deze kracht zou niet zomaar een nieuw “spook in de machine” zijn, maar een kracht die – net als haar vier bekende collega’s – galactische evenwichten regelt.
• Gedurfde zielen vinden in deze speculaties inspiratie: wat als we voorbij onze waarnemingshorizon kijken?

Daarbij komt een bekend advies voorbij: kijk eens met liefde naar de avondzon. Voor wie rustig genoeg is, zou de zon je dan niet meer aan het netvlies branden, maar zichtbaar worden als een helder, bijna sacramenteel schijfje met een violette gloed eromheen. Sommigen beweren zelfs een regenboogkleurige aura rond de zon te kunnen waarnemen, zoals ook gezegd wordt voor de menselijke aura – een kleurenfestijn voor wie de stilte kan vinden.

Het probleem van de zwevende appel (en het wachten op eenheid)

Een ervaren docent in de klassieke mechanica geeft toe: zijn leven lang gaf hij les over Newtons wetten, al wetende dat zwaartekracht eigenlijk geen echte kracht is, maar een kromming van de ruimtetijd. Onze appel valt dus niet zomaar – hij rolt simpelweg de kromming in, op weg naar het centrum van de aarde. En toch wacht iedereen nog steeds op die ene allesomvattende theorie, die de microwereld en de kosmische weidsheid voorgoed samenbrengt.

Nog geen slotakkoord: de zoektocht gaat door

Blijf dus kijken naar de horizon – letterlijk en figuurlijk. De wetenschap prikt dapper verder in het duister, op plekken waar haar voorspellend vermogen het begeeft en waar het gordijn naar het onbekende misschien nét een stukje oplicht. Gaan we ooit die mysterieuze vijfde kracht vinden? Dat blijft koffiedik (of misschien sterrenstof) kijken. Maar één ding is zeker: als je vanavond naar de zon kijkt, doe het met liefde. Je weet nooit welke kleuren je opeens wél ziet…